SF ; หลังฉากไคฮุน
แฮชแท็ก #หลังฉากไคฮุน
#ฟิคลูกหมีพันคำ
Inspiration ; Yummy Yummy Show KAI SEHUN
#หลังฉากไคฮุน
เสาร์-อาทิตย์ในสุดสัปดาห์ควรเป็นวันแห่งความสุขที่จะได้พักผ่อนคลายความเหนื่อยล้าจากการทำงาน นอนมองเพดานให้จิตใจสงบนิ่ง คิดนู่นนี่นั่นเรื่อยเปื่อย แต่ทำไมเขาถึงต้องมานั่งคำนับให้กับชักโครกอยู่แบบนี้(วะ)
ถ้าไม่ใช่เพราะอาหารที่ทำในรายการเมื่อวานมันห่วยแตกซะจนถึงขั้นอาหารเป็นพิษล่ะก็นะ
“โอ้กกกกกกกกกก!!”
ยังไม่ทันจะหมดก๊อกแรกของวัน ก๊อกที่สองก็ตามมาติดๆ ทำเอาชายหนุ่มถึงกับตาลอย วิญญาณแทบหลุดออกจากร่างไป
“ไหวมั้ย?”
น้ำคำห่วงใยจากคนที่ลูบหลังดังขึ้น
คิม จงอินบุคคลที่เป็นเหมือนกับเงาของ โอ เซฮุน ตั้งแต่ที่เซฮุนป่วยก็คอยดูแล ตามเทคแคร์คนไข้อยู่ไม่ห่าง
“ม่ายหวายแล้ว โอ้กกกกกกกกกก!”
“เห้ย!!”
ผลักหน้าอีกคนไปแทบไม่ทัน
“เฮ้ออ..ทีหลังไม่อร่อยก็ไม่เห็นต้องฝืนกินเลยสงสารกระเพาะมัน พินาศแล้วมั้งนั่น”
“แค่กๆ! โถ่ แล้วใครจะไปคิดว่ามันจะห่วยขนาดนั้นล่ะ!”
เซฮุนว่าเมื่อนึกไปถึงอาหารจานเด็ดที่เขาได้โชว์ฝีมือ(กากๆ)ออกอากาศไป จากนั้นท้องไส้ก็ถึงกับปั่นป่วน วิปริตเหมือนเกิดอาเพศขึ้นในช่องท้องและสุดท้ายก็จบลงที่เขาทั้งท้องเดิน ทั้งอาเจียนจนจะสิงห้องน้ำมาตั้งแต่เมื่อวาน
“จริงๆเลย..”
“โอ้กกกกกก! …โอย ไม่มีอะไรจะออกอยู่แล้วแต่ยังคลื่นไส้อยู่เลยง่ะ”
ชายหนุ่มบ่น ฝ่ามือกุมท้องที่เกร็งจนปวดไปหมด ใบหน้าหล่อเหลาบัดนี้กลับซีดเซียวไม่ต่างอะไรกับไก่ต้ม
นี่เขาจะต้องนั่งคุกเข่าอยู่หน้าชักโครกไปถึงเมื่อไหร่กัน
“หิวจังเลยทำไงดี..แต่ไม่อยากกินอะ ถ้ากินเข้าไปมันจะต้องออกมาอีกแน่ๆเลยจงอิน”
“ลองกินสมุนไพรของแม่ฉันมั้ยอะ เห็นแม่บอกว่าแก้ท้องเดิน คลื่นไส้”
“กิน! เอามาเดี๋ยวนี้เลย”
…
‘น้ำขิง’ แก้วเดียวได้ผลชะงัดนัก
สองหนุ่มถึงกับตะลึงในศักยภาพของมัน งานนี้ต้องขอบคุณคุณแม่ของจงอินที่ช่วยให้เซฮุนไม่ต้องมานั่งคุกเข่าทำความเคารพชักโครกอีกต่อไป
“อยากกินอะไรเซฮุน”
จงอินเอ่ยขึ้นเพราะตั้งแต่เช้าก็ยังไม่มีอะไรตกถึงท้องของพวกเขากันเลยนอกจากน้ำเปล่าและน้ำขิง
“ไข่กระทะ กับ เฟรนช์โทสต์!”
เซฮุนตอบทันควัน
“โอเค นั่งรอตรงนี้นะ ห้ามซนเดี๋ยวทำให้กิน”
“พูดอย่างกับฉันเป็นเด็ก ไม่มีอะไรที่ฉันทำได้บ้างหรอจงอิน”
คนรับผิดชอบงานครัวส่ายหน้าเป็นการปฏิเสธแล้วยิ้มน้อยๆก่อนจะบอกว่า
“ฉันขอรับไว้แค่น้ำใจแล้วกัน”
“บู่วววววววววววววววว”
คนอยากช่วยย่นจมูกอย่างขัดใจแต่ก็ยอมนั่งรอที่โต๊ะแต่โดยดี จงอินเริ่มเตรียมวัตถุดิบเพื่อทำไข่กระทะและเฟรนช์โทสต์ตามที่เซฮุนอยากกิน เริ่มด้วยใส่นมสด ไข่ไก่ น้ำตาลทรายลงไปในถ้วยผสมแล้วตีให้เข้ากัน จากนั้นก็นำขนมปังแผ่นลงไปชุบส่วนผสมที่เตรียมไว้แล้วนำไปทอดในกระทะที่ตั้งไฟอ่อนละลายเนยเตรียมไว้บนเตา
แผ่นหลังของร่างสูงเบื้องหน้าในขณะกำลังทำอาหารอย่างคล่องแคล่วเป็นภาพที่ทำให้เซฮุนมองตามแล้วเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
…เท่จริงๆเชฟใหญ่ของเขา…
“หอมจังเยยจงงินนนน”
เจ้าของชื่อหัวเราะเบาๆกับประโยคดังกล่าวในขณะที่กลับขนมปังแผ่นโตในกระทะไปด้วย ออกมาสีน้ำตาลทองสวยงามจนไม่น่าเชื่อเชียวล่ะ กลิ่นโทสต์หอมๆลอยละล่องไปแตะกับจมูกของคนคิดเมนูอีกครั้ง ทนไม่ไหวจนต้องลุกขึ้นเดินตามกลิ่นนั้นไปยืนเทียบเคียงข้างๆเชฟกระทะเทฟล่อนคนเท่ของเขา
“จะเสร็จยังง่ะ หิวแล้ว”
“เสร็จแล้ว ไปหยิบจานมาสิ”
“เย้ๆ”
จงอินมองตามแผ่นหลังของคนรักที่กุลีกุจอไปหาจานมาตามที่เขาบอก น่ารักจริงๆ ทำอะไรก็น่ารักไปหมด น่ารักจนอดยิ้มตามไม่ได้เลย โอ เซฮุน
…
“เอ้า อันนี้แยมสตรอเบอร์รี่สูตรลับแบบฉบับจงอิน อันนี้เมเปิ้ลไซรัป แล้วก็นี่ คาราเมลโฮมเมด ลองกินดู”
“หูวววววว… น่ากินมากกก กินเลยนะ”
“เชิญเลย : )”
อ้ำ!… ตักใส่ปากเข้าไปคำโต
“ย้อนอะ ฮู่ววว.. ย้อนยากเยย” (ร้อนอะ ฮู่ววว.. ร้อนมากเลย)
“เป่าก่อนสิเซฮุน มานี่มา ฉันป้อน เอ้า”
“จงอินก็กินด้วยสิ ฉันจะป้อนด้วยเหมือนกัน”
ชิมฝีมือตัวเองแล้วจงอินก็ขมวดคิ้วขึ้นมา
“นี่ไม่หวานไปหน่อยหรอเซฮุน?”
“หื้ม ไม่นะ ฉันว่าอร่อยดีออก กินกับกาแฟดำสิพอดีเลย”
“อา…กาแฟดำ เอ้อ เมื่อกี้ตอนทำฉันหนักมือกับเนยมากไปหน่อย ไม่เค็มใช่มั้ย”
“ไม่เลย อร่อยมากๆ”
ว่าแล้วก็ยกนิ้วให้ ไม่นานทั้งเฟรนช์โทสต์และไข่กระทะก็ย้ายลงไปอยู่ในกระเพาะของชายหนุ่มทั้งสอง ทั้งคู่ย้ายมานั่งดูโทรทัศน์ที่โซฟาแทน โดยที่จงอินนั้นนอนหนุนตักเซฮุนอยู่
“อา.. อิ่มมากเลย ขอบคุณนะจงอิน”
“ชอบรึเปล่า?”
“ชอบมากเลย ขนมปังนุ่มมากๆ”
“ฮื้อ ไม่ได้พูดถึงขนมปัง หมายถึงฉันน่ะ ชอบมากมั้ย?”
คนถามยิ้มกริ่ม แต่คนฟังเขินจนใบหน้าขึ้นสีไปหมด
“ไง ชอบมั้ย?”
“ชอบ”
ว่าเสียงแผ่วจนคนขี้แกล้งกระเซ้าถามแหย่ขึ้นมาอีกครั้ง
“ไม่ได้ยินเลย ชอบมั้ย?”
“ชอบ”
“ชอบอะไร”
“ชอบจงอิน”
“ชอบจงอิน”
“ชอบจงอิน”
“ชอบจงอิน”
.
.
.
มีความสุขจัง : )
“ถ้าชอบก็แต่งงานกันสิจะได้ทำให้กินทุกวันเลย”
“แต่งงาน!?”
“จะแต่งมั้ย?”
“แต่งครับ”
#หลังฉากไคฮุน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น